ကုိရင္ငပိန္

အြန္လုိင္းမွာ အၾကဳိက္ဆံုးဝတၳဳတုိေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ဆရာမေခ်ာအိမာန္ဘေလာ့ဂ္္ကေန ယူၿပီး တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။စာေရးဆရာဆုိတာ လူေတြကုိ ထိခုိက္ခံစားသြားနိဳင္ေအာင္ေရးေပးနိဳင္ရမယ္ ဆိုရင္ ဒီဟာေလးလုိ စာမ်ိဳးကုိ ေျပာမယ္ ထင္တယ္။ဆရာမေနရာကုိ လင့္ေပးထားပါတယ္ တစ္ျခား ရသေလးေတြ သုတေလးေတြလဲ သြားၿပီး ခံစားနိဳင္ပါတယ္။


ဒီေန႔ မိုးေတြက မႈိင္းေနတာ ေနေတာင္ မပြင့္ဘူး။ရာသီဥတုကလည္း ဒီေနာက္
ပိုင္းဆုိ ပိုေအး လာေတာ့မယ္။ ဗီ႐ုိထဲမွာ အခင္းေတြ ရွိသလို ၿခံဳထည္ ေစာင္ေတြ
ရွိေသးတယ္။ ထုတ္ထားဦးမွ။ ဒီညေတာ့ ဒီအတိုင္းက်ိန္းလို႔ မျဖစ္ဘူး။
ဟုိတစ္ေန႔ကေတာင္ေစာင္မၿခံဳမိလို႔ လက္ဖ်ံ တစ္ခုလံုး ေအးစက္ေနတာ။
ေတြးရင္းပဲမႏွစ္ကမယ္ေတာ္ႀကီးလွဴထားတဲ့တဘက္ခ်ည္ေစာင္ႀကီးကုိထုတ္ဖုိ႔သတိရမိ
တယ္။

"ဆရာေတာ္၊ ဆရာေတာ္"

"ကုိယ္ေတာ္ အေမာတေကာနဲ႔ ဘာလဲ"

"ဟုိ ကုိရင္ ငပိန္ေလ၊ ေျပာစကား နားမေထာင္ျပန္ဘူး ဘုရား"

"ေဟ ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီတံုး"

"တစ္ခါတုန္းက တီဗီ ခိုးၾကည့္တယ္၊ အခု ထမင္းေတြ ခိုးထားတာ ေတြ႔တယ္"

"ေဟ ဟုတ္လား၊ ဘယ္လုိ ေတြ႔တာတုန္း"

"ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္နဲ႔ အထပ္ထပ္ ထုတ္ၿပီး ေက်ာင္းေအာက္က ၀ါးလံုးတန္းေတြ
ထုိးထားတဲ့ အထဲမွာ ညွပ္ထားတာ ဘုရား။
တပည့္ေတာ္ မသကၤာလုိ႔ လုိက္ၾကည့္ေတာ့ ေတြ႔တာပဲ။ ဆရာေတာ္ မဟုတ္ရင္
တပည့္ေတာ္ တို႔ကုိ မေၾကာက္ဘူး ဘုရား"

"ဒီ ကုိရင္ ငပိန္နဲ႔ေတာ့ ခက္ပါတယ္"

"ဒီ ကိုရင္ေၾကာင့္ အျခား စာလာသင္ယူေနၾကတဲ့ ကုိရင္ေတြပါ ပ်က္စီးေတာ့မွာပဲ"


"ဟုတ္တာေပါ့ေလ။ ကဲ ကုိယ္ေတာ္၊ ကုိရင္ငပိန္ လႊတ္လိုက္၊ ဆရာေတာ္
ေခၚေနတယ္လို႔"

"တင္ပါ့ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ သြားပါဦးမယ္"

"ေအး ... ေအး"

ငပိန္၊ ငပိန္။ ဒီအမည္ နာမကလည္း သူတို႔ ကိုရင္ အခ်င္းခ်င္း ေပးလိုက္ၾကတာနဲ႔
ကိုယ္ေတာ္ ကုိယ္တိုင္ ငပိန္လို႔ပဲ ေခၚမိေနတဲ့ အျဖစ္။ နာမည္အရင္းကေတာ့
ေျပာေတာ့ ေျပာသြားပါရဲ႕။ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

ေက်ာင္းေရာက္ခါစ ျမင္ကြင္းကုိ မွတ္မိေနေသးတယ္။ မည္းညစ္ေနတဲ့ စြပ္က်ယ္
ခ်ိဳင္းျပတ္ ခပ္႐ြဲ႐ြဲ ခပ္ၿပဲၿပဲၾကားက မည္းပိန္ ညစ္ေနတဲ့ လက္ဖ်ံေလးေတြဟာ
က်ဴ႐ိုးေလးလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။

ပုဆိုးက ၀တ္ထားတဲ့ ေနရာမွာ လံုးၿပီး ႀကီးေနေသ။ မႏိုင္တႏိုင့္။ ပုဆိုးေတာင္
ကၽြတ္က် လုိက္ေသးတယ္။ လူက ငယ္ငယ္။ အင္း .... ခုနစ္ႏွစ္ ၀န္းက်င္းပဲ ရွိေသး
တယ္။ ဆံပင္ေတြ ဆုိတာ ႐ႊံ႕ခဲေတြေတာင္ ကပ္ေနေသးတယ္။ ရြာမွာ ကၽြဲေက်ာင္း
တာဆုိပဲ။ ကၽြဲနဲ႔ အၿပိဳင္ ႐ႊံ႕လူး ေနခဲ့ပံုရတယ္။ အသားအေရကလည္း မည္းပိန္ေျခာက္
ကပ္ေနတာ။ ရြာမွာ အေဖက အရက္သမား စစ္စစ္။ ေရမေရာဘူး။

ေတြ႔ကရာ ထုိးအိပ္ ေနတာ။ အေမက ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳသြားေတာ့ ဒီငပိန္ကုိ
ဘယ္သူမွ ၾကည့္႐ႈ ေစာင့္ေရွာက္မယ့္သူ မရွိဘူး။ သူတို႔ရြာက မိန္းမႀကီး ေဒၚျမတဲ့။
သူ လုိက္ပို႔တာ။ ဒီေက်ာင္းေရာက္တဲ့ကေလးေတြ အားလံုး အကုန္ ကုိရင္၀တ္၊
သကၤန္းဆီး ေပးတယ္။ စာသင္ေပးတယ္။ ငပိန္က ဘယ္၀တ္ခ်င္လိမ့္မလဲ။

ဒါေပမယ့္ ထမင္းစားစရာ ေနရာ ဆုိလုိ႔ သူ႔အတြက္ ဒီေနရာပဲ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္
သူ ကုိရင္ ၀တ္ရတယ္။ ကုိရင္၀တ္မွ ထမင္းစားရမယ္လုိ႔ ငပိန္ နားလည္ထားတယ္။

သူက ျပႆနာေလးေတြေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွာလာတတ္တယ္။ ေရာက္စကေတာ့
ကုပ္ေခ်ာင္း ကုပ္ေခ်ာင္းနဲ႔။ အခုေက်ာင္းကုိ ေရာက္တာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ ဆုိေတာ့
ေက်ာင္းပါး ၀လာတယ္ ေခၚမလား။ က်ဳပ္ကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔ကုိမွ သိပ္မေၾကာက္ဘူး။
သူတို႔ေတြကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ငဲ့ညွာတာကုိ ကမ္းတက္ခ်င္ လာတာလား။ ဟင္း ...။

"ဆရာေတာ္ တပည့္ေတာ္ ေရာက္ပါၿပီ ဘုရား"

"ကုိရင္ ငပိန္ အျပစ္ သိတယ္ေနာ္"

"တင္ပါ့"

မနက္ျဖန္ မနက္ ကုိရင္ေတြ အားလံုးေရွ႕မွာ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ေအာ္ရမယ္။ ၾကားလား။
ၿပီးရင္နားရြက္ဆြဲ ထုိင္ထ ငါးဆယ္ လုပ္ရမယ္"

"တင္ပါ့ဘုရား။ ၾကားပါတယ္"

"လိုက္မွတ္"

"တင္ပါ့ ဘုရား"

"ကိုရင္ငပိန္ ဆြမ္းခိုးၿပီး ေက်ာင္းေအာက္တြင္ ၀ွက္ထား မိပါတယ္။ နားရြက္ဆြဲ ထိုင္ထ
အခါငါးဆယ္လုပ္ရမယ္"

"မွတ္မိလား။ ျပန္ဆို"

"တင္ပါ့။ ကိုရင္ငပိန္ ဆြမ္းမ်ားကို ခိုးၿပီး ေက်ာင္းေအာက္တြင္ ၀ွက္ထားမိပါတယ္။
ထိုင္ထအခါ ငါးဆယ္ လုပ္ရပါမယ္"

"နားရြက္ဆြဲ က်န္ေသးတယ္"

"တင္ပါ့ဘုရား"

"အခုတစ္ခါေတာ့ ေနာက္ဆံုး အႀကိမ္ ဒီေလာက္န႔ဲ သက္ညႇာေပးလိုက္မယ္။ သြားေတာ့"


ကိုရင္ငပိန္ ထြက္သြားေတာ့မွ မယ္ေတာ္ႀကီး ေစာင္ကိုထုတ္ရင္း သတိရမိတ့ဲ
အေၾကာင္းအရာ ေပၚလာတယ္။

ကိုရင္ငပိန္တို႔လုိ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္အရြယ္ေတြ မဆိုထားနဲ႔။ က်ဳပ္ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္သားမွာ
ေက်ာင္းမွာစာခ်ကိုယ္ေတာ္ေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္္တုန္းက ဗိုက္က သိပ္ဆာ
တတ္တာ။ ဗိုက္ဆာလာရင္ဘာမွလုပ္လို႔ ကိုင္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းမွာ ကိုယ္ေတာ္
ေလးပါးေလာက္ ရွိတယ္။ က်ဳပ္အရြယ္ေပါ့။

ဒီတုန္းကလည္း ဆရာေတာ္ကို တုန္ေနေအာင္ ေၾကာက္ရတာပဲ။ အခုလို
အမွားတစ္ခုခု လုပ္မိရင္ ေက်ာင္းေပၚစာသင္ကိုရင္ေတြေရွ႕ ေမွာက္ၿပီး အျပစ္
ခံရတယ္။
အရွက္ကြဲတာေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔။ ကိုယ့္ ထက္ငယ္တဲ့ ကိုရင္ေတြေရွ႕ကိုး။ ေနာက္ၿပီး
ထင္းခြဲ ရတယ္။ ေရခပ္ရတယ္။ အမ်ားထက္ပို အလုပ္လုပ္ရတယ္။က်ဳပ္တို႔တုန္းက
ပဲျခမ္းေၾကာ္ထုပ္ ေလးေတြကို ၀ယ္ၿပီး သကၤန္း၀တ္တဲ့ထဲ လိမ္ေနေအာင္
က်စ္ထုပ္ထားတယ္။ အျပင္မွာဆိုရင္ မျမင္ေအာင္၊ အသံမျမည္ေအာင္ တစ္ေစ့ခ်င္း
အံနဲ႔ႀကိတ္ၿပီးခိုးစားၾကတယ္။

ေန႔လယ္ ဆြမ္းစားခ်ိန္မွာ သပိတ္ထဲ ဆြမ္းေတြ ပိုထည့္လာၿပီး ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ေလးနဲ႔
အသာထုပ္ထည့္ထားတယ္။ ေနာက္မွ အဲဒီ အထုပ္ေလးကို လစ္သလိုယူၿပီး ေက်ာင္း
ေနာက္က ေျမက်င္းေလးတူးထားတဲ့ အထဲမွာ သြားျမႇဳပ္ထားလိုက္ၿပီး အေပၚက
သစ္သားသံုးျပားေလာက္ မျမင္ရေအာင္ အုပ္ထားတယ္။

ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္ကေန အမႈိက္လွည္း သလိုလိုနဲ႔ ၾကည့္ေနေသးတယ္။ ကိုယ့္
ဆြမ္းထုပ္ကို ႂကြက္မ်ားဆြဲသြားမလားလု႔ိ။ ညေန ေမွာင္ရီရီမွာ ဆရာေတာ္လစ္ၿပီ
ဆိုရင္ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးကို ေက်ာင္းေနာက္ေပါက္ ၀င္းထရံေတြ ပ်က္ေနတဲ့နား
ကေနထိုးထြက္ၿပီး သိပ္ မေ၀းလွတဲ့ မျပာအိမ္က ငံျပာရည္နဲ႔ င႐ုတ္သီးမႈန္႔
တစ္က်ပ္ဖိုး သြား၀ယ္ခိုင္းရတယ္။ တစ္ခါတေလ ငံျပာရည္မရရင္ ဆားနဲ႔ ပြဲၿပီး
သြားတတ္တယ္။

ငံျပာရည္နဲ႔ င႐ုတ္သီးကို သကၤန္းနဲ႔ ၀ွက္ၿပီး မသိမသာ ယူလာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္က
အခ်က္ေပးတယ္။
က်ဳပ္တို႔ ကုိယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးက ေက်ာင္းေအာက္ မသိမသာ ဆင္းၿပီး ေန႔ခင္းက
၀ွက္ထားတဲ့ထမင္း ထုပ္ကိုေျမႀကီးတြင္းထဲက ျပန္ထုတ္ၾကတယ္။ အဲဒီ က်င္းက
လည္း ေျပာရရင္အိမ္သာနဲ႔ သိပ္မေ၀းဘူး။ ဒါေပမယ့္မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အဲေနာက္
ေတာ့ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ပဲ ငံျပာရည္နဲ႔ င႐ုတ္သီးမႈန္႔ကို ထမင္းအိတ္ထဲေလာင္းခ်ၿပီး
နယ္ဖတ္စားၾကေတာ့တာပဲ။


အဲဒီလို ေန႔စဥ္မဟုတ္ေပမယ့္ လစ္ရင္လစ္သလို ခိုးစားေနက်ျဖစ္ေနတယ္။ဆရာ
ေတာ္လည္းမရိပ္မိဘူး။သိသြားလို႔ကေတာ့ ဘယ္ေခ်ာင္မလဲ။ ဆရာ ေတာ္က
သိပ္စည္းကမ္း ႀကီးသလို အားလံုးကို ပညာတတ္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ အဲဒီလို
ဆရာေတာ္ကို ေၾကာက္တဲ့ၾကားကပဲ တစ္ေန႔မွာ...။

ဒီတစ္ခါ ငံျပာရည္နဲ႔ င႐ုတ္သီးမႈန္႔ ၀ယ္ရမွာ က်ဳပ္အလွည့္။ ပိုက္ဆံ တစ္က်ပ္
တန္ကို လက္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း မျပားအိမ္ကို ၀င္းထရံၾကား
ကေန တိုးထြက္ခဲ့တယ္။ မျပားက အဲဒီေန႔က ေစတနာေတြပိုၿပီးပုဇြန္ေျခာက္မႈန္႔
နည္းနည္းေတာင္ ငံျပာရည္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ဆရာေတာ္ကို
ျပန္မတိုင္ဖို႔ ႏႈတ္ပိတ္ခဲ့ရေသးတယ္။ ဆရာေတာ္သိလို႔ ကေတာ့ ေျခသလံုးနဲ႔
ႀကိမ္လံုး မိတ္ဆက္ခံရဦးမွာ။မျပား အိမ္ကျပန္လာေတာ့ တိုက္ တိုက္ဆိုင္ဆိုင္

ဆရာေတာ္က ကိုယ္လာတဲ့ လမ္းကေန မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တည့္တည့္ႀကီး
လာေနတာ။ ဒုကၡပဲ။ ေဇာေခြၽးေတြ ျပန္လာရင္း လက္ထဲကိုင္လာတဲ့ ငံျပာရည္
ထုပ္ကို ၀င္းထရံဘက္ ထိုးခ်ိတ္လိုက္တယ္။

ေတာ္ေသးတယ္။ ဆရာေတာ္က အဲဒီကိစၥၿပီးမွ က်ဳပ္ကိုျမင္သြားတာ။ ကိုယ္ေတာ္
ဒီဘက္ ဘာလာ လုပ္တာလဲေမးေတာ့ က်ဳပ္ မသိမသာ တုန္သြားတယ္။
ဒီနားခဏ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္တာပါဘုရားလို႔ က်ဳပ္ ေျဖလိုက္တယ္။
ဆရာေတာ္က ဘာမွထပ္ မေျပာေပမယ့္ မ်က္ႏွာက သိပ္ႀကိဳက္ပံု မရဘူး။
က်ဳပ္လည္း ခပ္ကုပ္ကုပ္နဲ႔ထြက္လာတာေပါ့။ က်ဳပ္ကိုေစာင့္ေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္
ေတြကထမင္းထုပ္ အဆင္သင့္နဲ႔ ဗိုက္ဆာၿပီး ေစာင့္ေနၾကတယ္။ က်ဳပ္ေျပာျပ
ေတာ့ သက္ျပင္းခ်ရင္း ဘယ္လို လုပ္မလဲတဲ့။ ခဏေနေတာ့ ဆရာေတာ္ျပန္
လာၿပီး ေက်ာင္းေပၚ တက္သြားတာေတြ႕ရတယ္။

က်ဳပ္ကလည္း ထပ္မသြားခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ က်ဳပ္ တို႔ထဲက နည္းနည္းငယ္တဲ့
ကိုယ္ေတာ္ကို ၀င္းထရံမွာ ခ်ိတ္ခဲ့တဲ့ ငံျပာရည္ထုပ္ကို သြားယူ ခိုင္းလိုက္တယ္။
ခပ္ေမွာင္ေမွာင္မွာ ကိုယ္ေတာ္က ေမွာင္ရိပ္ထဲ ေပ်ာက္သြားတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း
ဆရာေတာ္ကို ေခ်ာင္းေနရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကိုယ္ေတာ္က အထုပ္ကေလး
ဆြဲၿပီး က်ဳပ္တို႔ဆီ သုတ္ေျခတင္လာတယ္။ ထမင္းထုပ္ကို ခါတိုင္းလိုပဲ ေျမတြင္းထဲ
က ဖြက္ယူခဲ့ၿပီး ခုနကယူလာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ကငံျပာရည္ထုပ္ကို ေျဖရင္း ထမင္း
ထုပ္ထဲ ေလာင္းထည့္ လိုက္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ကိုယ္ေတာ္သံုးပါးေပါ့ လက္ေဆးခ်ိန္
ေတာင္မရဘူး။ တစ္လုတ္၊ ႏွစ္လုတ္...

"ဟ ကိုယ္ေတာ္ ကိုယ့္ေတာ့္ ငံျပာရည္နံ႔က တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ"

"ဟုတ္တယ္ ပုစြန္ေျခာက္မႈန္႔ေတြမ်ား ျဖဴးလိုက္လို႔လား"

"မဟုတ္ဘူး။ အနံ႔ကိုက ငံ့ျပာရည္နံ႔ မဟုတ္သလိုပဲ"

"ဟင္... ဒါ... ဒါ ကြမ္းနံ႔ရသလိုပဲ"

"ဟာ ဟုတ္တယ္။ ဒါ ကိုယ္ေတာ္ ဘယ္ထရံက ျဖဳတ္ခဲ့တာလဲ"

"ဟို ေျမာက္ဘက္ထရံ ကေလ"

"ဟာ ကိုယ္ေတာ္ခ်ိတ္ခဲ့တာ ေတာင္ဘက္၀င္းထရံ ဟ။ ဒါဆို သြားၿပီ။ ဒါႀကီးက
ငံျပာရည္ထုပ္ မဟုတ္ဘူး။ ကြမ္းနံ႔ရေနေတာ့ ကြမ္းတံေတြးရည္ေတြေပါ့။ အမေလး"

"ေ၀ါ့... ေအာ့... ေ၀ါ့"

"ဒါေၾကာင့္ ပါးစပ္ထဲ ခြၽဲပ်စ္ပ်စ္ ျဖစ္ေနပါတယ္ ေအာက္ေမ့တယ္"

"ေတာ္ပါေတာ့"

က်ဳပ္လည္း အန္ခ်င္ လိုက္တာ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့။ ဆာေနတဲ့ ဗိုက္ေတာင္
ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိဘူး။ အဲဒီအျဖစ္ပ်က္ေၾကာင့္ ငံျပာရည္နဲ႔ထမင္း
ခိုးမစား ျဖစ္တာ ၾကာသြားခဲ့တယ္။

အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္တို႔ေတြ ဆယ့္ေျခာက္၊ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ေတြ။ စာခ်ပုဂၢိဳလ္ေတြ
ျဖစ္ေနၿပီ။ မရရေအာင္ခိုးစားခဲ့ၾကတဲ့အက်င့္ေတြကို သိေနတာမို႔ ခုလို ငပိန္
လုပ္တာေလာက္ေတာ့ ဘာဟုတ္ေသးလို႔လဲ။

က်ဳပ္တို႔တုန္းက ဆရာေတာ္ႀကီး မမိသြားလို႔၊ မိသြားရင္ ခုလို ငပိန္ကို လုပ္ခိုင္း
သလိုမ်ဳိး ေနာက္မလုပ္ရဲေအာင္ ဒဏ္ခတ္ခံရမွာ။

က်ဳပ္တို႔ ထမင္းကို ကြမ္းတံေတြးရည္နဲ႔ မွားစားမိတဲ့ အျဖစ္ကို ျပန္ေတြးမိလိုက္
ရင္ အခုခ်ိန္ထိ ဆြမ္းစား ပ်က္တယ္။ က်ဳပ္နဲ႔ အတူစားခဲ့ၾကတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြ
လည္း အခု ေနရာ အသီးသီးမွာ ဆရာေတာ္ေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ က်ဳပ္တို႔တုန္းက
စာေပကို လိုက္စားၾကေတာ့ ၀ါသနာလည္းပါ၊ စိတ္လည္း ၀င္စားေတာ့ေတာ္ၾက
တယ္။ စာတတ္ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ အခုဟာက ငပိန္တို႔လို ကေလးေတြ
ေက်ာင္းမွာ အမ်ားႀကီးပဲ။ ေစာင့္ထိန္း အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္ သူမရွိတဲ့ ကေလးေတြကို
က်ဳပ္ေက်ာင္းမွာ စာတတ္ေလးေတြ ျဖစ္သြားေစခ်င္တယ္။ ေနာင္ သူတို႔ဘ၀
ရပ္တည္ဖို႔ေပါ့။ ကေလးေတြကေတာ့ ဘာမွမသိဘူး။ သိတဲ့ကေလးက သိတယ္။
အရြယ္စံုကိုး။ ဥာဏ္ရည္ျမင့္မားတဲ့ ကေလးပါသလို၊ မမီတဲ့ ကေလးလည္း ပါမွာ
ေပါ့။

ငပိန္႔လိုကေလးက် သြန္သင္ ရတာ နည္းနည္း ခက္တယ္။ သူလုပ္ခ်င္ရာကို
လုပ္တယ္။ ခဏခဏ တိုင္ခံရတယ္။ စာလည္း စိတ္မ၀င္စားဘူး။

ဟို တစ္ေလာကလည္း ကေလးေတြ စာလာသင္ျပတဲ့ ဆရာမရဲ႕ ျခင္းေတာင္းထဲ
ဖားျပဳပ္ႀကီး ထည့္ထားလို႔ ဆရာမမွာ တက္မတတ္ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ေတာ့
တာပဲ။ ငပိန္ကို ႀကိမ္လံုးန႔ဲ သံုးခ်က္ခ်ၿပီး အျပစ္ေပးတယ္။ ဒီလိုအျပစ္ ေပးခံရတိုင္း
စိတ္ညစ္ စိတ္ပ်က္ၿပီး ရွက္ရေကာင္းမွန္း လည္းမသိဘူး။

ဒီတစ္ခါေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ငပိန္႔ကို ဘယ္လို လုပ္မွ ရွက္မလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစားမိၿပီး
သူ႔ထက္ငယ္တဲ့ ကိုရင္ေတြေရွ႕ ထိုင္ထ လုပ္လို႔ ေအာ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ မွတ္ကေရာ။

"ကိုရင္ငပိန္ ဆြမ္းမ်ားကို ခိုးၿပီး ေက်ာင္းေအာက္ ၀ွက္ထား မိပါတယ္။ နားရြက္ ဆြဲ၊
ထိုင္ထ အခါ ငါးဆယ္ လုပ္ရပါမယ္"

"တစ္..."

စာသင္ေက်ာင္းေပၚက ငပိန္႔အသံပါလား။ ကိုရင္ေတြက တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး လုပ္ေပး
ေနတယ္။ ဒီလိုေတာ့လည္း ဟုတ္သား။

ဒါမွ မွတ္မွာ။ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္သံ ေတြလည္း ၾကားရတယ္။ မေန႔က စာခ်ကိုယ္ေတာ္
တစ္ပါးကို ေခၚေျပာထားလို႔ သူက ေဘးကေန ႀကီးၾကပ္ေပးေနတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့
က်ဳပ္ ေက်ာင္းေပၚကေန လွမ္းၾကည့္ၿပီး နားေထာင္ေနမိတယ္။ ငပိန္႔အသံက ပထမ
ေတာ့ အားနဲ႔မာန္န႔ဲ။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း အသံ ေပ်ာ့လာတယ္။

"လုပ္... လုပ္။ အသံက ေအာ္ေလ"

ေဘးက စာခ်ကိုယ္ေတာ္က ေအာ္တယ္။

"ေလးဆယ္၊ ေလးဆယ့္တစ္၊ ေလးဆယ့္ႏွစ္.."

တံခါးေပါက္ နားကေန ခြာရင္း မနက္ျဖန္ ခရီးထြက္ ရမွာမို႔ ျပင္ဆင္မိတယ္။
ရွမ္းျပည္နယ္ဘက္ကို သံုးေလးရက္ေလာက္ သြားရမယ္။ မေရာက္တာ
ၾကာၿပီမို႔တစ္ေၾကာင္း၊ က်ဳပ္နဲ႔ထမင္း အတူတူ ခိုးစားခဲ့တဲ့ ကိုယ္ေတာ္က
ႂကြျဖစ္ေအာင္ ဆက္ဆက္ႂကြေပးပါ ဆိုတာေၾကာင့္ က်ဳပ္ သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္
ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းကို ကိုယ္ေတာ္ ႏွစ္ပါးဆီမွာ ေသခ်ာအပ္ခဲ့တယ္။
ကိုရင္ငပိန္ ကိုလည္း ေသခ်ာ ၾကည့္ထားဖို႔ ထပ္ဆင့္မွာရတယ္။ေတာ္ေန
ကိုယ္သြားတုန္း တစ္ခုခုျဖစ္သြားစိုးလို႔။

ရွမ္းျပည္နယ္ဘက္ ခရီး ထြက္ရတာ ေကာင္းလွတယ္။ ျပင္ဦးလြင္မွာမိုးသိပ္
မရြာေသးဘူး။ ရွမ္းျပည္နယ္ ဘက္တက္ရင္ မိုးရြာေနမွာပဲ လို႔ထင္ေပမယ့္
က်ဳပ္သြားတဲ့ ရက္မွာမိုးမရြာဘူး ဆိုေတာ့ ပိုေကာင္းသြားတယ္။ ကြတ္ခိုင္
အ၀င္ ေအာင္ခ်မ္းသာမွာ ကားရပ္တယ္။ ကားေပၚက ဒကာတစ္ေယာက္က
ရွမ္း ထမင္း ကပ္တယ္။

ပူပူေႏြးေႏြး ရွမ္းထမင္းက စားခ်င့္ စဖြယ္။ ေခါင္းထဲမွာ ဖ်တ္ခနဲ ကိုရင္ငပိန္
ကို သတိရမိတယ္။ ဒီ ရွမ္းထမင္းနဲ႔ငပိန္ကို ေကြၽးခ်င္စိတ္ ေပၚလာမိတယ္။
ဆြမ္းစားၿပီး ေျမျပင္ ခင္းေရာင္းေနၾကတဲ့ သစ္သီး သီးႏွံအစံုကို ေလွ်ာက္
ၾကည့္ေနမိတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ရာသီဥတုက သာယာတယ္။

ကြတ္ခိုင္ထဲမွာပဲ သိပ္မၾကာခင္မွာ က်ဳပ္မိတ္ေဆြ ကိုယ္ေတာ့္ေက်ာင္းကို
ေရာက္ခဲ့တယ္။
တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးေတာ့ ေနရာစိမ္းတစ္ခုမွာ ၾကည့္စရာ ေတြကလည္း
အမ်ားႀကီး။
ကိုယ္ေတာ့္ ေက်ာင္းကလည္း အလွဴရွင္ေတြ မဆိုးသလို စာသင္သားလည္း
မ်ားတယ္။

ေနာက္ေန႔ ကိုယ္ေတာ္က က်ဳပ္ကို မန္လြယ္မွာရွိတဲ့ ဓာတ္ေတာ္ရွင္ က်ဳိက္ထီး႐ိုး
ေစတီေတာ္ကိုေတာင္ လိုက္ပို႔ေသးတယ္။ သဘာ၀အရ ေပၚထြန္းေနတာဆိုေတာ့
ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ အဲဒီနားက နမ့္ဖက္ကာ၊နမ့္ဖက္လြန္းတို႔ ခိုမုန္း၊
ဆြမ္းလံု ဆိုတဲ့ ရြာနာမည္ေတြကလည္း လွမွလွပဲ။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့
ေတာင္ယာေတြ၊ ေတာင္ေစာင္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ အျပင္ထြက္ခဲတဲ့ က်ဳပ္ကိုေခၚခဲ့
တဲ့ ကိုယ္ေတာ့္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ညပိုင္းေတြ မက်ိန္းခင္မွာ စကား
ေျပာရတာ၊ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္ရတာ သိပ္အရသာ ရွိတာပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ္
ေတာ္က စကားစေပးလို႔ ထမင္းခိုးစားတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာၿပီး အားရပါးရရယ္ေမာ
ခဲ့ၾကတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြက ဘယ္ေလာက္ အသက္ေတြ၊၀ါေတြ
ႀကီးလာေပမယ့္ ဘယ္လိုမွေမ့ လို႔ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလိုပဲ၊က်ဳပ္ဘ၀မွာ
ေမ့လို႔မရႏိုင္မယ့္ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု ထပ္ျဖစ္လာ ခဲ့တယ္။ က်ဳပ္ ေက်ာင္းကို
ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ေန႔မွာပဲ ကိုယ္ေတာ္က က်ဳပ္ကို ဆီးေျပာတယ္။ ကိုရင္ငပိန္ကို
ေဆး႐ံုတင္ ထားတယ္တဲ့။

က်ဳပ္ မ်က္လံုး ျပဴးသြားတယ္။ မေန႔ကမွ တင္လိုက္တာတဲ့။ က်ဳပ္ ရွမ္းျပည္နယ္
ထြက္သြားတဲ့ညက ကိုရင္ ငပိန္ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဘယ္မွလည္း ရွာမရၾကဘူး
တဲ့။ မိုးေတြကလည္း တအားရြာတယ္။ မေန႔ကမွ ေခ်ာင္းအစပ္မွာ သတိလစ္ၿပီး
လဲေနတာေတြ႕ခဲ့တယ္။ မိုးေရေတြကရႊဲ၊ တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္ ေတာင့္တင္း
ေနတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ေဆး႐ံု အျမန္ တင္လိုက္ရတယ္တဲ့။

ဘုရားဘုရား... ။ ဒီ ကေလး ဘာျဖစ္ သြားတာပါလိမ့္လို႔ အေတြးစိတ္၀င္ရင္း
ေဆး႐ံုကို ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးနဲ႔ အတူ ခ်က္ခ်င္းပဲ လိုက္လာခဲ့တယ္။ ေဆး႐ံု
ခုတင္ေပၚမွာ ငပိန္ကို ပုလင္းခ်ိတ္လ်က္ ျဖဴေဖ်ာ့ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။
ကိုရင္ငပိန္လက္ေလးကို က်ဳပ္အသာ လွမ္းကိုင္လိုက္တယ္။ ေႏြးေတာ့
ေႏြးမေန ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေအးလည္း ေအးမေနဘူး။ မိုးထဲမွာ ဘယ္ေလာက္
မ်ား ၾကာၾကာေနခဲ့ပါလိမ့္။ အခုထိ သတိမရေသးဘူး။

ဆရာ၀န္ႀကီးနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ အဆုတ္ကို ေတာ္ေတာ္ အေအးပတ္သြားတယ္။
ေနာက္ သူ႔မွာ ငွက္ဖ်ား ဓာတ္ခံ ရွိေနတယ္တဲ့။ ငွက္ဖ်ားလည္း ျဖစ္ေနတယ္
လို႔ ဆရာ၀န္ႀကီးက ေျပာသြားတယ္။က်ဳပ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။
သူ ဘာျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းျပန္မလာဘဲ မိုးေရထဲမွာ ေနခဲ့ရတာလဲ။ က်ဳပ္အျပစ္ေပး
တာ လြန္သြားၿပီလား။ ကိုရင္ငပိန္ကို အရွက္ မရွိ၊ မရွက္တတ္တဲ့ ကေလးလို႔
ယူဆထားတာ မွားမ်ား မွားသြားၿပီလား။ အရမ္းမ်ား ရွက္သြားလို႔လား။ က်ဳပ္ကို
စိတ္ဆိုးသြားလို႔လား။ အိုး အေတြးေတြ မြန္းက်ပ္လာတယ္။

ငပိန္ က်န္းမာၿပီး အျမန္ သတိရလာဖို႔ ဆုေတာင္းမိတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ဆုေတာင္း မျပည့္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ တစ္ေန႔
သတိလည္း လည္မလာသလို က်ဳပ္လက္ေပၚမွာတင္ ဆံုးပါးသြားခဲ့တယ္။
သူ႔ကိစၥကို အေၾကာင္းၾကားခဲ့ေပမယ့္ ဘယ္သူမွ မလာခဲ့ၾကဘူး။ က်ဳပ္လည္း
တစ္ခါတေလ ပုထုဇဥ္ လူသားဆို ေတာ့ ခံစားမိတယ္။ က်ဳပ္ စိတ္ထဲမွာ
ရွမ္းျပည္နယ္မွာလည္း ငပိန္႔ကို သတိရေနမိတာ။ ငပိန္ ကိစၥေလးကို ေသေသ
ခ်ာခ်ာလုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ဘုရားေရွ႕မွာ အမွ်ေ၀တိုင္း ကိုရင္ငပိန္ဟာ ဘုရား
တပည့္ေတာ္ အေပၚ စိတ္တစ္ခုခုျဖစ္သြားတာ ဆိုရင္ အားလံုးေက်ေအး
ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုမိတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကိုရင္ငပိန္ထက္ ငယ္တဲ့ ရွစ္ႏွစ္
စာသင္သား ကိုရင္ေပါက္စေလးကေက်ာင္းေပၚ တက္လာတယ္။ သူ႔ပံုစံေလးက
တုန္တုန္ရီရီနဲ႔။

"ကိုရင္ေလး"

သူ႔ကို အငယ္ဆံုးေလးမို႔ က်ဳပ္က ကိုရင္ေလးလို႔ပဲ ေခၚတယ္။

"ကိုရင္ေလး ဘာျဖစ္လာတာလဲ။ တုန္လို႔ ေနမေကာင္းဘူးလား"

"မဟုတ္ပါဘူးဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ဗိုက္အရမ္း ဆာလို႔ပါ"

"ေၾသာ္..."

"ကဲ ကိုရင္ေလး ဟို ေၾကာင္အိမ္ထဲမွာ ငွက္ေပ်ာ္သီးေတြ ရွိတယ္။
စား၊ ဆြမ္းစားခ်င္တယ္ ဆိုလည္း စား"

ကိုရင္ေလးကိုသနားတာနဲ႔ ေကြၽးလိုက္မိတယ္။ အစာအိမ္ေတြဘာေတြ ရွိၿပီး
ျဖစ္ရင္ ခက္မယ္။ ကေလးေတြကိုး။ ကိုရင္ေလးက ငွက္ေပ်ာခိုင္က သံုးလံုး
ျဖဳတ္ၿပီး တစ္ခါတည္း စားပစ္လိုက္တယ္။ ဆြမ္းေတာ့ မစားဘူးတဲ့။ အရင္က
ဒီလို တစ္ခါမွ လာၿပီး မေလွ်ာက္ဖူးပါဘူး။

"ကိုရင္ေလး အရင္က ဒီလို တစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးပါဘူး။ အခု ဗိုက္ဆာတဲ့ဒဏ္ကို
သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူးလား"

"တင္ပါ့ဘုရား။ အရင္က တပည့္ေတာ္ကို ကိုရင္ ငပိန္က ညေနပိုင္းေရာက္ရင္
ထမင္းခိုးခိုး ေကြၽးပါတယ္။ အခု သူမရွိေတာ့ ဗိုက္အရမ္းဆာတာ မေအာင့္ႏိုင္လို႔ပါ"

"ေဟ...။ ငပိန္က ထမင္းခိုး ေကြၽးတယ္"

"သူမဆံုးခင္ အျပစ္ေပး ခံရတုန္းက ဆြမ္းေတြခိုးတာ တပည့္ေတာ္ အတြက္ပါ။
သူ လံုး၀ မစားပါဘူး။ တပည့္ေတာ္ကို သနားလို႔ သူ႔ထဲက ဆြမ္းကို ခ်န္ထားၿပီး
ညေနစာ စားရေအာင္ ထုပ္ၿပီး ေက်ာင္းေအာက္ သိမ္းတာကို သိသြားတာဘုရား"

"ေဟ... ဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ ကိုရင္ေလး သူမဆံုးခင္ အေၾကာင္းသိရင္ေျပာျပပါဦး"

"သူ အျပစ္ေပးခံရေတာ့ ရွက္သြားတယ္ ထင္ပါ့ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ကိုေကာင္း
ေကာင္းေနခ့ဲလို႔ မွာၿပီး အဲဒီေန႔ည မေတြ႕ရေတာ့တာပဲ။ တပည့္ေတာ္ အတြက္
သူ လုပ္တာပါဘုရား"

"ေအးကြယ္ ေနာင္ခါ ဆာရင္လည္း ေျပာ။ ခိုးၿပီးေတာ့ မလုပ္နဲ႔"

"တင္ပါ့ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ သြားပါဦးမယ္"

"ေအးေအး"

ကိုရင္ေလး ေက်ာင္းေအာက္ ဆင္းသြားၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့တိုင္ အခ်ိန္
အၾကာႀကီး က်ဳပ္ အသိစိတ္ ကင္းလြတ္ သြားခဲ့တယ္။ မိုးေတြ သည္းသည္း
မည္းမည္း ရြာေနတယ္။ ဒီလို မုိးေတြရြာတဲ့ ေန႔ဆိုကိုရင္ ငပိန္ကို ပိုသတိရ
ေနမိတယ္။

ေၾသာ္... တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက က်ဳပ္တို႔ ဆြမ္းခိုးစားတဲ့ အျဖစ္ဟာ ရယ္စရာ
ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အခု ကိုရင္ငပိန္ ဆြမ္းခိုးတဲ့ အျဖစ္ကေတာ့
တကယ္ကို ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းေနပါေပါ့လား။

ေတြးရင္းနဲ႔ မိုးစက္ေတြ နဲ႔အတူ က်ဳပ္မ်က္၀န္းမွာ၊ က်ဳပ္နားထဲမွာစာသင္
ေက်ာင္းေပၚဆီက ထြက္လာတဲ့ အသံတစ္ခု...။

"ကိုရင္ငပိန္ ဆြမ္းခိုးၿပီး ေက်ာင္းေအာက္ ၀ွက္ထားမိပါတယ္။ နားရြက္ဆြဲ
ထိုင္ထ အခါငါးဆယ္ လုပ္ရပါမယ္..."

"ကိုရင္ငပိန္..."